Het belang van de gunfactor binnen je bedrijf
Ik betaalde 25% meer voor hetzelfde, omdat ik diegene aardiger vond. Dat heeft me aan het denken gezet.
Het ging namelijk zo.
Ik heb in Italië leren lopen en ga daar al meer dan 20 jaar bij mijn oma op vakantie.
In dat kneuterige plaatsje, waar ik alles al duizend keer gezien heb, vindt ieder jaar de Sagra du Michttin plaats. Een soort volksfeest, helemaal gericht op eten, waar 5 dagen lang duizenden Italianen uit de buurt op af komen. Geen toerist te bekennen.
Het concept is super effectief. Je vinkt aan wat je wil, krijgt een bonnetje en haalt je eten op bij de betreffende balie. Minstens 100 vrijwilligers (we hebben er 80 geteld) helpen ieder jaar weer mee om deze 5 dagen te organiseren.
Het eten is fantastisch, de prijzen zijn laag en de sfeer is goed.
Na het eten sprint ik samen met mijn moeder naar de kraampjes, om te kijken of we nog wat leuks kunnen scoren.
“Kijk nou wat tof, dit is z’n bal die geluid maakt, zoals Hella ook had.”. Hella is mijn tante. Zij had een originele Engelsrufer, een ketting waar we allemaal erg over te spreken waren.
Nadat we het ding eens goed bekeken hadden, vroegen we “Quanto viene?” (hoe duur is het?), waarop de vrouw zei “Hij kost 8 euro.”
Ik besloot hem cadeau te doen aan een lieve vriendin en kocht hem. Ze hadden er maar één, en ik was bang dat hij weg zou zijn als ik hem niet zou kopen.
Een paar kraampjes verderop kwamen we erachter dat het helemaal niet zo uniek was. Zij had wel 20 verschillende soorten en ze had er genoeg. Ook €8 euro. De vrouw was behoorlijk chaggerijnig. Het leek niet alsof ze daar met veel plezier zat. Niet echt een feestje om iets bij haar te kopen.
We besloten nog verder te lopen. We konden altijd nog teruglopen. We kwamen helemaal aan het einde nog een kraampje tegen waar ze ze ook had hangen. Zij was anders. Bij haar had ik vorig jaar ook wat gekocht.
Ze begon een gesprek terwijl we keken. “Hoe duur is zo’n ketting?”
“Ze zijn allemaal €10 euro”
Het waren precies dezelfde als bij die andere kraam, voor zover ik kon zien. Waarom vroeg zij €10 euro?
Ze maakte grapjes en we hebben behoorlijk gelachen. En toen dacht ik “ik koop hem gewoon bij haar, wat kan mij die €2 euro nou schelen.”
Zo gezegd, zo gedaan. Ze maakte er een hele belevenis van met een mooi zakje, een spreuk die bij mijn geboortedatum hoorde en nog een gezellig gesprekje (lang leve mijn Italiaans).
Met een blij en voldaan gevoel denk ik terug aan die paar minuten.
Ze gaf me niet alleen de kennis, maar ook een ervaring. Het gevoel dat ze me gaf was zoveel meer waard dan het extra geld dat ik ervoor betaald heb. Ze had een gunfactor. Ik voelde me gezien. Ze had echt liefde voor wat ze deed.
Dat allemaal bij elkaar zorgt ervoor dat ik het zo weer zou doen.
Als je zelf over je prijs twijfelt…. Geld is nooit het belangrijkste!
Liefs,
Ilaria
0 Reacties