Ik kan hier toch geen geld voor vragen

Je wil niet weten hoevaak ik de “ik-kan-hier-toch-geen-geld-voor-vragen” gedachte heb gehad. 

Je wil niet weten hoevaak ik niet durfde te factureren aan het einde van de maand…. 

Hoevaak ik met mijn ogen dicht op de “verstuur factuur” knop heb gedrukt. 

Hoevaak ik kwartiertjes weggesnoept heb en 1 uur factureerde terwijl ik 1,5 uur was bezig geweest.   

Het heeft me waarschijnlijk letterlijk duizenden euro’s gekost. 

 Ik noem het leergeld. 

 Geld dat het me kost omdat ik het mezelf blijkbaar niet waard vind. 

 Want wanneer ben ik het eigenlijk waard om geld te ontvangen? 

Als ik mezelf die vraag stel, komen er meteen heeeeeul veeeeul kritische stemmetjes in mijn hoofd: 

• “Als het ze meer oplevert, dan dat het ze kost natuurlijk.” 
• “Het moet zich wel terug betalen hoor.” 
• “Ze moeten er wel cliënten mee aantrekken. Anders is het mislukt.”  

Ik had – en heb – zoveel super slimme en strategische patronen om alles goed te praten voor mezelf. Allemaal gefocust op het juiste resultaat: meer klanten voor de coaches en therapeuten waarmee ik werk. 

Dat is wat ik dacht dat het resultaat moest zijn: meer cliënten. 

Wat ik verkoop: meer zichtbaarheid voor je coachpraktijk en tools om zelf marketing te kunnen doen, met als resultaat dan wellicht meer cliënten. 

Mijn hoofd was zo gefocust op het zorgen voor meer cliënten, terwijl ik daar natuurlijk maar een beperkte invloed op heb. Ik had immers te maken met de coach of therapeut zelf, en zijn of haar input, en ook nog met de cliënten, de markt, het algoritme op social media, het tijdstip en nog veel meer.   

Natuurlijk had ik wel een manier om zoveel mogelijk controle te houden.  

Als zij zelf niet genoeg tijd in hun marketing stoken, dan ging ik toch gewoon wat harder werken en wat extra uren maken? Ook al was dat niet opgenomen in ons traject?  

Alles voor het beste resultaat.  

Of nouja, eigenlijk deed ik vooral alles om maar goed genoeg te zijn. 

Zodat het in ieder geval niet aan mij zou liggen. 

Zo. Eerlijk verhaal. Heb ik me toch eigenlijk best lang voor geschaamd. Ik dacht altijd dat ik de enige was. 

Er zitten ook goede kanten aan dit verhaal: mijn klanten waren altijd super blij en ik haalde goede resultaten met mijn trajecten. 

Het nadeel: ik liet dat meestal ten koste van mezelf gaan. 

Ik was regelmatig jaloers op anderen. Zij vroegen een hoger tarief én leken meer dan de helft van de tijd erin te stoppen.  

Maar dat is wat je aan de voorkant ziet. Je ziet de achterkant nooit. 

Ondertussen weet ik … 

… Dat als je er geen geld voor durft te vragen, dat soms de belangrijkste sessies zijn omdat er dan juist veel gebeurt. Jij bepaalt niet wat goed is. Dat bepalen zij.  

… Dat mensen altijd zelf verantwoordelijk zijn voor hun succes.  

… Dat progressie nou eenmaal tijd nodig heeft. 

… Dat je soms de emotie uit je bedrijf moet halen omdat er nou eenmaal een zakelijk stuk is. 

… If you don’t pay, you don’t pay attention 

… Dat als samenwerkingen soms moeilijk lopen, je die dan stop mag zetten (ook al voelt het nog zo egoïstisch en denk ik altijd dat het aan mij ligt). Het stoppen voelt uiteindelijk vaak zo bevrijdend!  

… Dat je niet iedereen hoeft te helpen 

… Dat je eigen leven niet ten koste hoeft te gaan door je werk. Werk blijft werk. 

… Dat je jezelf allerlei dingen probeert aan te praten om veiligheid te creëren zoals “als ik xxxx verdien, dan ….”. Ondertussen weet ik dat het een illusie is dat je je dan echt beter voelt. 

… Dat je groeit in je prijs en dat dat oké is.  

… Dat de prijs eigenlijk nooit het probleem is. Dat zit vaak in je eigen hoofd. Waar jij het niet durft te vragen, geven ze bij de buurman zonder problemen het dubbele uit.  

… Dat plek ook nooit het probleem is. De “Ja-maar-ik-woon-in-een-dorp-en-daar-zijn-geen-cliënten” overtuiging zit echt in jouw hoofd en is niet waar. 

… Dat wachttijden vaak niet een probleem zijn. Ik probeerde altijd voor iedereen snel-snel-snel alles te regelen wat ten koste ging van mezelf. Nu kan dat niet meer omdat het echt te druk is en ik merk dat mensen ook bereid zijn om te wachten. 

… Dat het aantrekken van cliënten ook altijd te maken heeft met jouw eigen energie als coach of therapeut.  

De overtuigingen die we zelf hebben zijn vaak zo hardnekkig. Ik blijf het fascinerend vinden! Er zijn altijd meerdere kanten hoe je een bepaalde overtuiging kunt bekijken.  

Bijvoorbeeld 
Feit: ik ben pas volgende maand beschikbaar
Gedachte 1: en dat is niet erg, want de mensen die echt bij me passen, die komen wel.
Gedachte 2: en dat duurt veel te lang. Misschien moet ik dan ook maar ’s avonds werken. 

Ander voorbeeld:
Feit: ik vind schrijven voor social media lastig 
Gedachte 1: ik begin er maar niet eens aan want ze zullen het toch niet goed vinden
Gedachte 2: ik begin gewoon en zie wel hoe ze erop reageren. Ik moet er toch in groeien. Als het mensen niet aanspreekt wat ik schrijf, dan passen ze vast niet bij me.  

Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar het ombuigen blijft zo super belangrijk! Je gedachtes zorgen immers voor de actie die je uiteindelijkk neemt.  

Wat ik nou echt wil zeggen met deze mail… wees je nog meer bewust van je eigen saboterende gedachtes! Ze hebben natuurlijk altijd een functie (bescherming), maar kunnen je belemmeren op je pad bij het bouwen van een succesvolle praktijk waar je ook nog eens heel gelukkig van wordt. 

Herken je dit soort gedachtes? Belemmeren ze om je praktijk te laten groeien of om echt actief aan de slag te gaan met je marketing? Je kunt nog meedoen met de Sparkling Business Community die start in september: https://coloursofhappiness.nl/community . Je investering is €167 excl. btw. Ik heb geprobeerd de community zo laagdrempelig mogelijk te maken en op die manier toegankelijk te maken voor iedere coach of therapeut.   

Een hele fijne dag gewenst!