“Ilaria koopt een paard”
Misschien heb je het al gehoord en misschien nog niet, maar ik heb een paar weken geleden mijn eerste eigen paard gekocht! Ze heet Toes (ja, die naam had ze al en ik vind hem eigenlijk zo fout dat ik hem maar zo gelaten heb hahah. Hij past goed bij haar.) en het is een 3,5 jarige tinkermerrie. Het was echt liefde op het eerste gezicht! (voor mijn vriend ook wel een beetje haha). Ik bedacht me dat het best een interessant proces geweest is, het kopen van een paard. Er gebeurde heel veel in mij en het ging allemaal heel snel. Ik neem je mee in het verkoopproces en vooral alle beperkende overtuigingen / stemmetjes en dingen die belangrijk waren. Ik ben hier natuurlijk op dit moment de klant. Hoe reageer ik als klant? Wat is voor mij belangrijk? Ik trek hier bepaalde lessen uit die je ook weer kunt koppelen aan jouw praktijk en bij jouw cliënten.
De eerste stap: wil ik wel een paard?
Mijn verzorgpaard Livia van 3,5 werd verkocht. Dat betekende dat ik opeens “paardloos” zou zijn. Dat voelde niet fijn. Alsof er een stukje leegte in mijn leven kwam, waarvan ik niet wist hoe ik het anders moest vervullen. Zou het dan tijd worden voor een eigen paard? Tja. Dat was ook wel weer een grote stap. Maarja, eerlijk is eerlijk, ik dacht er ongeveer al een jaar over na, maar steeds besloot ik dan – geen tijd, teveel moeite, te weinig kennis, etc etc. Belemmerende overtuigingen hielden me tegen om echt opzoek te gaan naar een paard. Ik was al 289347 jaar lid van allerlei paardenverkoopgroepen op Facebook en zag iedere dag wel een leuk paard voorbij komen. Ondertussen besefte ik me ook – er komt een keer in de zoveel tijd wel een paard voorbij die echt bij me past, dus het is niet zo erg als ik nu nog geen paard koop. Hetzelfde geldt voor jouw cliënten. Misschien kom jij eerst voorbij, maar zijn ze er nog niet klaar voor, en stappen ze later in het programma van een ander. Dat is nou eenmaal hoe het kan werken. Toch geloof ik dat het dan niet meant to be is. 🙂 Blijkbaar hoort diegene dan toch niet thuis bij jou in de praktijk.
Mijn “wil ik wel een paard”-proces ging als volgt: JAAAA LEUK! – nee, moeilijk – JAAA IK WIL HET! – ah nee misschien is het toch niet het goede moment – AH WAT GEZELLIG OM SAMEN TE KNUFFELEN – Ach, ik heb hier toch helemaal geen tijd voor.
Het ging op en neer en was echt super frustrerend en vermoeiend. Totdat….
En daar was ze dan! Mijn paard!
Toen opeens zag ik daar Wilke (niet Toes, Wilke, ze is het dus niet geworden), een 4jarige Fries. Ik werd volledig overdonderd door haar liefheid en schattigheid en door haar mooie loopje. Ik stuurde haar video en foto’s naar iedereen door en was helemaal verliefd. Wilke was boven mijn budget (€6000), bedacht ik me later. Maar toch besloot ik naar haar te gaan kijken. Ik croste met Eefje, mijn steun en toeverlaat, naar Soest om bij Wilke te gaan kijken. Ik had me dat weekend helemaal opgenaaid. Ik kon helemaal voor me zien hoe ik met Wilke naar buiten zou gaan, het bos in. Er was wel iets belangrijk: ik had al lang niet gereden en was ook niet de aller beste ruiter. Zou ik er wel op kunnen? Ik was al ooit eerder naar een paard gaan kijken maar dat paard was veel te pittig en ik had er onder het zadel geen klik mee.
Zo gezegd zo gedaan! Vrijdag zag ik haar online, maandag stond ik naast haar. En wat was ze lief! Ze was wel iets rustiger dan ik had verwacht. Alles prima, de klik onder het zadel ook. Ze moest nog veel leren maar ik kwam er al snel achter dat ik dat erg leuk vond. Dat had ik ook ervaren met het verzorgpaard Livia. Juist dat ze veel moest leren sprak me aan. Ik had het toen niet echt door, maar ik had blijkbaar best een goed beeld van wat ik wilde: een betrouwbaar paard, maar mocht best ook karakter in zitten, die lief was, maar blijkbaar had ik voorkeur voor een jong paard.
Ik ging naar huis en was nog steeds in de wolken. Maar de prijs vond ik wel hoog. Ik had tussen de €3000 en €4000 in mijn hoofd. Ik wist dat ik het geld weer terug kon verdienen, maar toch gaf die €6000 me stress. Er moesten immers nog een hoop andere dingen bij: zadel, hoofdstel, spulletjes, dierenarts, huur van de plek iedere maand etc.
Maar ik twijfelde. Wilke was toch hét paard? Zo gaat dat namelijk in mijn hoofd., Ik maak altijd sprookjes. Toch woog die €6000 iets te zwaar. Ik besloot te laten weten dat Wilke te duur voor me was en dat ik zou gaan zoeken naar een ander paard. Dat deed wel een beetje pijn maar voelde ook ok. Blijkbaar was dit niet mijn paard. Okeeee… Next….
Next: Roosje (het ene moment zat ik er nog op en toen opeens lag ik eraf).
Ik voelde me opeens weer paardloos, maar ging al snel naar nieuwe paarden kijken. Het duurde ongeveer 4 dagen totdat ik besloten had: JA, ik wil echt een paard! Dat was een bijzonder proces. Dat ging opeens heel snel, voor mijn gevoel. Toen was daar opeens: Roosje. Een brave schattige tinkermerrie van 6 jaar. Ging soms wel een beetje (te) snel. Tja… wie ging er nog meer een beetje snel en had geen rem? Ohja wacht, dat ben IK. Ik zag al direct een spiegel in mezelf en besloot te gaan kijken. Niet voor de beginnende ruiter. Maarja, zo beginnend was ik nou ook weer niet toch?
Vrijdag (de week nadat ik Wilke voor het eerst online zag) stond ik bij Roosje. Ze kwam vanuit de wei aangerend en dat zorgde voor een verliefd gevoel. “Ze komt alleen maar omdat ze eten krijgt hoor!” Roosje was ook wel iets te rond, maar dat mocht de verliefdheid niet drukken. Super braaf, maar ook een beetje schrikachtig. Tijdens het praten hoorde ik dat ze gered was van de slacht en dat ze waarschijnlijk groener uit Ierland gekomen was dan ze hadden gezegd. De eigenaresse kon lezen en schrijven met Roosje, maar ze werd verkocht omdat ze nog schrikachtig was en ze haar kinderen er niet op durfde te zetten.
In de bak reed zij Roosje eerst. Ging prima! Toen was het mijn beurt. Het was een boomloos zadel. Nog nooit gevoeld. Rustig aan stapten we door de bak maar al snel kwam ik erachter dat ze heeeeeeel gevoelig reageerde op hulpen. Ook het bit vond ze niet echt fijn. Toen opeens schoot ze naar voren, begon steeds sneller te draven en te galopperen en… toen schoof ik eraf. Oeps.. daar lag ik dan. Toch maar weer erop gegaan, maar ik voelde wel – niet op je eigen paard durven te stappen, is niet ok. Ik wilde me veilig voelen, los van dat het ok was om nog veel te moeten leren. Toch voelde ik me heel loyaal aan Roosje. Zou zij dan gewoon mijn paard zijn? Moest ik tijd en liefde en geduld met haar hebben? Of was zij een te groot project voor mij en was ik te onervaren? Jammer! Ik besloot al wel dat ze toch niet mijn paard was… Ik ging weer naar huis en besloot – mijn paard komt vanzelf.
En toen was zij opeens daar… Toes!
Ik wilde dus een lief, betrouwbaar paard. Wel een uitdaging, maar geen project. Blijkbaar viel ik op tinkers, friezen of andere koudbloeden. Het liefst donker bruin / zwart. Budget bleek niet zo belangrijk te zijn, maar wel belangrijk genoeg om een paard op af te wijzen als het paard te duur zou zijn. Maar het allerbelangrijkste was toch wel de klik. Ik wilde graag een mensgericht paard waarmee ik echt maatjes kon worden. Ik zocht een beste vriend of vriendin!
Ondertussen in die periode van een week had ik tientallen paarden bekeken en was ik in tientallen paarden getagd.
En toen was ze daar opeens… Toes! ‘ savonds om half 10 kwam ik haar tegen op Facebook. Er stond “Je hebt leuke paarden, nog leukere paarden en dan heb je Toes!” Het bericht sprak me aan en er stonden filmpjes bij waarin ze los door de bak rende en over een balkje liep, maar toen niet meer terug durfde. De mafkees. Het was liefde op het eerste gezicht. Dit was mijn paard! (Maar ik geef eerlijk toe, dat dacht ik bij die andere dus ook). Ik besloot haar een bericht te sturen en ook duidelijk te zijn in wat ik zocht. Bij Roos was er toch een stukje miscommunicatie geweest. Als ik van te voren had geweten dat ze zo pittig was, had ik niet gaan kijken. Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook denk dat ik eroverheen gelezen heb :). Maakt ook niet uit. Het was blijkbaar nodig om naar Roos te gaan kijken. Maar toen was daar Toes!
De dag erna – zaterdagochtend – kreeg ik een berichtje terug dat het “perfect” klonk, en dat het wel eens een hele goede match kon zijn.
Ik wilde naar Toes! Die zaterdag was “toevallig” de enige dag dat ik nog helemaal niks gepland had. Ik wilde de eigenaresse, Eveline van How to Horse, appen dat we die dag nog konden komen. Maar toen stond er in haar whatsapp “de beller is sneller”. Bellen vind ik spannend. Maar eerlijk is eerlijk – ik had haast, ik wilde naar Toes, het liefst die dag nog. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb… Ik was behoorlijk hyper. Dus ik belde haar. Ze was een paard wegbrengen, maar ze kon ’s avonds wel aanwezig zijn. Ze zou nog laten weten hoelaat. De hele dag dikke stress.. hoelaat zouden we er nou heengaan? Het was vanaf mij een uur rijden. Zou zij het nou zijn? Toen het verlossende antwoord – we konden er vanaf 19:00 uur terecht. Erwin mee (mijn vriend), Katja (beste vriendin en collega) en haar vriend ook maar mee en richting Hilversum.
En toen stond ze daar – Super Toes….
Ze begon meteen aan mijn hand te likken. Ze had alle aandacht voor me en vond alles leuk. Ik was helemaal verliefd. Ik had Katja bij, die kon er ook zakelijk naar kijken ;). Toes was namelijk pas net een maand in Nederland. Ze kwam uit Engeland. Eveline had haar zelf uitgezocht. Een maand geleden kon ze ook nog helemaal niks. Na een paar dagen in Nederland kwam ze er echter al snel achter dat mensen toch best leuk waren! Toes leerde snel. Ik ben super trots op haar! Ze heeft al zoveel geleerd en is wat dat betreft gewoon zo positief haha. Toes was zo’n beetje het liefste paard dat ik ooit had gezien :D. Als iemand nog veel moest leren, was het Toes. Maar ze was lief en betrouwbaar en ik voelde me veilig bij haar. Ik ben ook naïef want ik heb nog nooit eerder een paard gekocht. Maar ik voelde de klik en wist eigenlijk wel – dit was ze.
De prijs? Maakte opeens niet meer uit. Als ze 1000 euro duurder was geweest, was het ook prima geweest.
Belangrijk in mijn zoektocht
Wat was allemaal nog meer belangrijk in mijn zoektocht? Eveline, de eigenaresse en verkoper, liet me helemaal mijn ding doen. Ze was er wel bij maar gaf me het volledige vertrouwen. Dat voelde voor mij heel goed. Daarnaast was er de mogelijkheid om Toes bij haar te laten staan tegen betaling totdat ik een andere plek voor haar gevonden had. Zij zou haar dan ook nog doortrainen. Ook fijn! Ik betaalde haar daar graag voor. Daarnaast wilde ze haar ook komen brengen tegen een vergoeding. Fijn! Ze stuurde me informatie door die ik goed kon gebruiken, koppelde me aan haar vriendin die maar al te graag een fotoshoot wilde doen met mij en Toes op de hei (JA! Dat wilde ik natuurlijk!) en hielp me met mijn vragen. Ze was flexibel en bereikbaar. Ik voelde me echt iemand. Ik voelde me gezien. Ze stuurde me regelmatig een knuffelfoto van Toes. Hilversum was niet bepaald om de hoek dus ik moest nog even wachten tot ik haar weer kon zien. Zij maakte de hele ervaring voor mij af. Hoe fijn is het dat je ’s ochtends hyper wakker wordt en een foto van je kersverse paard toegestuurd krijgt?
Ik moet eerlijk toegeven – ik vond het ook spannend. Het betalen van de rekening was best een stap. Het was niet zomaar een bedrag en daarnaast kocht ik een PAARD. Kon ik haar wel bieden wat ze nodig was? Zou het niet te druk zijn etc? Maar toen ik voor de tweede keer bij Toes was, voelde het alweer zo goed dat ik haar echt met liefde en zonder ook maar enkel gevoel van angst heb betaald.
Wat kun je hiermee voor jouw eigen praktijk?
- Belangrijk is denk ik om je te beseffen dat jouw cliënt ook een heel proces doorloopt, lang of kort. Probeer altijd in te spelen op het proces, mensen gerust te stellen, ze comfortabel te laten voelen. Check met ze wat ze nodig hebben.
- Probeer de klantervaring zo optimaal mogelijk te maken voor je cliënt. Stuur ze af en toe eens een kaartje! Geef ze eens een keer iets extra’s. Stuur eens een berichtje met de vraag hoe het met ze gaat. Zorg dat ze zich speciaal voelen. Denk daarbij ook – hoe wil ik me voelen? Hoe zou ik me willen voelen als ik bij mezelf als cliënt kwam? Het zorgt ervoor dat mensen fan worden en veel langer terug blijven komen. Daarnaast zorgt het dat ze mensen doorsturen. Ik ben Eveline echt super dankbaar (veel dankbaarder dan ze zelf weet denk ik) voor de goede zorgen en de hulp in mijn proces bij het kopen van een paard. Voor mij voelde het soms echt als watertrappelen terwijl ik niet kon zwemmen. Dat hebben cliënten bij jou misschien ook. Het helpt dan als je er voor ze bent.
- Een les voor jou: als jouw (potentiële) cliënt er nog niet klaar voor is, dan komt er wel weer een nieuwe. Net zoals er bij mij een nieuw paard kwam, komt er bij jou ook een nieuwe cliënt. Probeer daarop te vertrouwen. Dat haalt de druk eraf. Het moet dan blijkbaar toch niet zo zijn?
- Er zijn altijd mensen opzoek naar wat jij te bieden hebt, alleen weten ze het misschien zelf nog niet. Ik moest eerst door een heel proces, voordat ik kon besluiten dat ik een paard wilde kopen. Misschien lanceer je een programma of promoot je je dienst en meldt niemand zich aan, omdat mensen er nog over na moeten denken. Het kan zomaar zijn dat ze de volgende ronde wél meedoen omdat ze er dan mentaal klaar voor zijn. Blijf vertrouwen op je groei en op dat de juiste mensen op je pad komen!
- Wat vind jij zelf eigenlijk van je dienst? Vind je het net zo geweldig als jouw cliënt? Zou je het zelf kopen? Eveline was net zo fan van Toes als ik! Dat betekent dat er meteen een super positieve vibe was en dat ik bijna alleen nog hartjes zag. Als jij zelf onzeker bent, bang bent dat mensen het niet gaan kopen, dan doet dat iets met de energie. Werk daar dus aan!
- Geld is nooit het belangrijkste. Het gaat hier over best een investering. Niet alleen een investering in geld, maar ook een investering in de toekomst voor mij. Deze stap gaat mijn leven veranderen (ik kan niet wachten tot ze komt!!!). Geld is niet het belangrijkste. Het is blijkbaar wel belangrijk genoeg, want bij Wilke was de prijs doorslaggevend. Dus ja – ik had een bepaald kader. Maar wat vooral belangrijk is, is het gevoel. Als mensen iets “te duur vinden”, dan zijn ze eigenlijk gewoon niet overtuigd van de waarde. Schrijf die waarde dus eens voor jezelf uit! Het gaat denk ik vooral om een gevoel, een klik. Wat bij een paard anders is, is dat je die koopt omdat je er blij van wordt. Als mensen een coachtraject kopen, dan is dat vaak omdat ze noodzaak hebben. Toch komt het op hetzelfde neer: als mensen niet iets bij je kopen, zijn ze niet overtuigd om te bewegen. Dat kan dus liggen aan proces, omdat ze er nog niet klaar voor zijn, of aan jou, omdat je ze niet de juiste ervaring biedt. Weet – geld is nooit het belangrijkste. Als ze het echt willen, dan betalen ze ervoor of krijgen ze het geld wel bij elkaar.
Nou, dat was het denk ik wel zo’n beetje. Dit is mijn reis geweest in het kopen van Toes. Het was een behoorlijk mentaal proces. ik besef me ook dat de reis nu pas begint. Mijn lessen komen pas echt als ze op haar nieuwe plek staat. Ook dat is weer een heel proces geweest: wat is belangrijk bij een plek, welke afstand, hoe wordt het paard behandeld, wat als ik er niet kan zijn etc etc. Dit lijkt een uniek proces, maar eigenlijk is het een proces van het maken van keuzes. En dat doen we immers iedere dag zoooo ontzettend vaak. Hopelijk heb je hier iets aan gehad! Ik vond het super leuk om met je te delen. Dit was de makkelijkste blog in lange tijd ;).
Binnenkort meer over Toes! (zie hieronder nog Toes Spam)
Liefs,
Ilaria
0 Reacties