Als je me al een tijdje volgt, dan weet je misschien dat we afgelopen weken gehoord hebben dat mijn vader een hersentumor heeft. Dat heeft mijn wereld behoorlijk op zijn kop gezet, en nog steeds. Want kanker – dat is niet echt iets tijdelijks, ben ik ondertussen achter.
Het ondernemen heb ik geleerd van mijn vader. Afgelopen woensdag bestond ons Italiaanse restaurant namelijk 35(!!!!) jaar. Dat vind ik een behoorlijke prestatie :).
Ondertussen is bekend dat mijn vader nooit meer kan werken. Als ik dit typ, vind ik het behoorlijk confronterend, al heeft hij er nu eigenlijk heel veel vrede mee. Mijn vader is geopereerd en de tumor is – voor zover dat kan – succesvol verwijderd. Het nadeel is dat de tumor eigenlijk altijd weer terugkomt.
Hij moest wat testjes doen, o.a. met koken. “Meneer, hier heeft u een pannetje en een eitje, wilt u dit eitje koken?” Zo gezegd. Zo gedaan. Mijn vader zette het pannetje op het vuur, deed het eitje erin en zette het gas aan. “Hier heeft u nog een pan en ook pasta. Wilt u dit ook koken?”. Mijn vader keek de vrouw een beetje beduusd aan en zei toen “Die pasta, jij moete maar zelf gaan maken, mevrouw.” Aldus het antwoord van mijn vader (ik probeer jullie het Italiaanse accent erbij te laten bedenken).
Ik moest hier hard om lachen. Het is namelijk echt iets voor mijn vader om dit op zo’n luchtige manier te vertellen. Tegelijk doet het heeeul veeel pijn dat hij nooit meer kan koken, aangezien hij 35 jaar een restaurant heeft gerund en weet ik veel hoeveel gerechten gekookt heeft. Hij kreeg het gewoon niet meer voor elkaar om twee dingen tegelijk te doen. Zijn hersenen begrijpen het gewoon niet meer.
Met mijn vader gaat het naar omstandigheden goed. Hij is geopereerd en dat is heel goed gegaan (gelukkig!!!!). Hij is behoorlijk fit en echt een zonnetje in het ziekenhuis. Hij kan weer een beetje lopen met een rollator. Zijn spraak is verder goed en hij is best helder, al is hij compleet zijn gevoel voor tijd kwijt. Hij eet veel (en vindt alles lekker) en slaapt ook wel redelijk.
Ze hebben besloten om hem te gaan behandelen met chemo en bestraling. Ik vind dat behoorlijk spannend, maar hij is er blij mee. Hij is super positief en geniet echt van de kleine dingen. Hij zegt meerdere keren per week dat hij “vandaag de beste dag van zijn leven had”. En dat terwijl hij eigenlijk alleen nog in het ziekenhuis is, en af en toe met de rollator naar buiten gaat voor een hap frisse lucht.
Vorige week zei hij “Ik vindde echtte raar. Ikke hebbe nooit echt rust gevoeld in mijn leven, maar ik denk ik voele nu wel.”
Daar wil ik het graag met je over hebben.
Dat continu opgejaagde gevoel. Dat gevoel dat je altijd meer moet. Dat gevoel dat je nog zoveel moet doen. Dat gevoel, dat het nooit goed genoeg is. Dat gevoel, dat je er nog niet bent. Dat gevoel, dat je nu nog geen rust kunt nemen.
Ook dat gevoel heb ik met de paplepel ingegoten gekregen. Mijn vader was namelijk altijd aan het rennen. Hij was altijd aan het werk. Ik betrap me op dezelfde valkuil…
In de nieuwe ronde van de Sparkling Business Community ging het vorige week over money mindset. Een van de belangrijkste overtuiging die bij iedereen naar voren kwam, was: “Om een succesvol bedrijf te hebben, moet je hard werken, en dat gaat ten koste van andere belangrijke dingen zoals vrije tijd en gezondheid.”
Herken jij hem ook? Je bent niet de enige!!!
Maar hoe ga je hiermee om? Dat is natuurlijk een belangrijke vraag…
Ik moet eerlijk toegeven dat ik niet eens echt tijd had om er bij stil te staan, tot ik afgelopen weekend gevloerd werd door…. GRIEP! Natuurlijk werd ik gevloerd door griep. Ik stond er niet echt van te kijken :).
De griep zette me stil en ik gaf mezelf toestemming om niks te hoeven. Ik stuurde mijn vriend naar de supermarkt, vroeg hem of hij soep wilde maken en liet hem alles doen. Ik lag letterlijk de hele dag in bed en sliep veel. Ik voelde me verschrikkelijk, maar tegelijk had ik een heerlijke dag. Omdat ik niks “moest” van mezelf.
Hard werken dus. Maar hoe buig je die dan om?
Aangezien het ook mijn diepgewortelde overtuiging is (waar ik iedere dag “hard aan werk”), vind ik het best een uitdaging om hierover te schrijven.
Ik denk dat er een paar dingen belangrijk zijn om voor jezelf te onderzoeken:
– Wat betekent een succesvol bedrijf voor jou?
– Wat betekent hard werken voor jou? En wat geeft het jou om hard te werken?
Als ik naar mezelf kijk, dan probeer ik het opgejaagde gevoel te compenseren met hard werken. Dan voel ik me namelijk nuttig. Goed genoeg. De moeite waard. Het is een overlevingsstrategie. Als ik niet hard werk, dan beland ik misschien wel onder de brug. En als ik niet hard werk, wie ben ik dan nog? Wie vindt mij dan nog aardig? Vinden ze me dan niet allemaal een egoïst?
Daarnaast merk ik ook dat ik continu mijn doelen verleg van wat een succesvol bedrijf voor mij betekent. Ik denk niet dat hier echt iets mis mee is, maar ik denk wel dat het ervoor zorgt dat ik de lat continu hoog blijf leggen.
Ik ben er wel achter dat dit allemaal veranderd kan worden in je MINDSET. Ik kan mezelf dus blijkbaar soms wel toestemming geven om even niks te “moeten”. Steeds vaker, gelukkig.
Ik ben er ondertussen achter dat overal een oplossing voor is.
Heb je geldstress en ben je daarom continu hard aan het werken? Lukt het je niet om je praktijk te laten groeien? Probeer iemand te zoeken die je helpt hiermee, of… neem gewoon een parttime baan en bouw het daarnaast op! Dat kan super veel rust geven.
Heb je teveel cliënten en te weinig tijd geeft dat stress? Besteed dingen uit, neem er iemand bij, of laat je cliënten iets langer wachten, zodat er ook tijd voor jou is. Of verander je verdienmodel deels en zet er een online training naast. Een andere oplossing is om je tarieven te verhogen, of om beter om te gaan met je tijd.
Misschien is dat wel de belangrijkste vraag voor jou: wat geeft op dit moment de meeste stress?
En hoe kun je dit dan ombuigen voor jezelf?
Ik wil je met deze mail vooral aan het nadenken zetten over deze overtuiging bij jezelf. Onderzoek wat er bij jou onder zit en wat de oplossing NU is (en die is misschien weer anders dan morgen).
Want voordat je het weet heb je 35 jaar een succesvol restaurant, moet je nog maar een paar jaar voor je pensioen, en ben je te laat omdat je een hersentumor krijgt…
Mijn vader zei laatst “werken isse best leuk, maarre beter werke jij zodat jij leuke kunne leven en besteedde jij die tijd goed”. Kortom: LEEEEF!
Toch heb ik het gevoel dat het voor mijn vader dus niet te laat is, omdat hij nu wel echt geniet. Maar ik geloof dus dat het de kunst is om dat in het NU te brengen :). Om NU te genieten, en niet te wachten tot ……. geen idee wanneer!
Trouwens… Ik heb de afgelopen jaren ook echt ervaren dat het hebben van een succesvol bedrijf niet altijd hard werken is. Dat het soms bijna als vanzelf gaat. Alsof alles klopt. Dat cliënten altijd op het goede moment komen, als je energie daarop is afgestemd. Dat afspraken net uitvallen, als je zelf eigenlijk ook behoefte had aan een vrije middag. Alles is energie en niks gebeurt voor niks! Dat weet ik diep van binnen. Maar in momenten van stress, kan ik dat even niet voelen. Misschien is dat wel het antwoord? Gewoon je dagen zo inplannen als je echt graag wil, en vertrouwen dat het uiteindelijk allemaal komt zoals het moet komen? Echt luisteren naar je lichaam? En maling hebben aan alle regels en wat iedereen wel of niet van je vindt? Kiezen voor vertrouwen, ipv angst? Maar dat is alsnog vaak wel makkelijker gezegd dan gedaan :). En ook dat is ok.
Nou, daar laat ik het maar bij voor nu.
0 Reacties