#persoonlijke blog: ik ben een superwoman (of toch niet)

De hele dag voelde een beetje “mwa”. Ik werd wakker en nam me voor om heel veel te gaan doen vandaag. Toen ik vervolgens om 9 uur begon met “uitzoekwerk voor de AVG-wet” en om kwart voor 12 besefte dat ik om 12 uur weg moest, voelde dat wel een beetje suf. Had ik echt al die tijd besteed aan uitzoekwerk? Maar wat had ik nou eigenlijk bereikt? “Weer je hele ochtend weg, zo wordt het natuurlijk nooit wat.”, aldus het stemmetje in mijn hoofd. Niet echt bepaald hoe ik het voor mezelf bedacht had. Ik zou dat zo wel even fixen, toch?

Ik verbaas me er regelmatig over dat dingen veel tijd kosten. Dingen kosten altijd meer tijd dan ik verwacht of gehoopt had. Hoe deed ik dat in loondienst?

Loondienst ja. Dit waren de eerste 3 weken dat ik niet meer in loondienst werkte, dat ik fulltime voor mezelf werkte. Een feestje waard zou je zeggen, toch!? “Ah, er zijn er al zoveel die dit fulltime doen. Gewoon doorgaan en nu zorgen dat het gat opgevuld wordt wat je niet meer aan loon krijgt”. Hoppaaaa. Gewoon doorgaan dus! Feestje naar beneden gehaald. Alhoewel ik het wel een beetje gevierd heb en diep in mezelf ook super trots ben… maar die trots wordt ook overschaduwd met nieuwe stemmetjes “Nu moet je het helemaal ALLEEN gaan doen. Je moet voor jezelf gaan zorgen.”.

Die overtuiging maakt iets zwaars bij me los. Vaak hoor ik mensen praten over hun “praktijkje”. Ik corrigeer altijd naar “praktijk”. Ik vind namelijk dat de verantwoordelijkheid dragen van een eigen bedrijf best heel wat is, hoe groot of hoe klein je ook nog bent. Je moet er altijd zijn. Misschien niet altijd, maar wel vaak. Als jij het niet doet, doet niemand het. Ik ben vanaf ‘s ochtends de eerste minuut dat ik wakker ben tot ‘s avonds laat wel met mijn bedrijf bezig, al is het maar in mijn hoofd en al is het maar onbewust. Dit is zeker iets waar ik meer balans in mag gaan zoeken maar “ik wil het beste voor mijn klanten.” Wat dat precies betekent, ook daar ben ik nog zoekende in.

Nougoed, ik wijk een beetje af. Maar dit zijn wel de dingen die in mijn hoofd spelen.

Als ik op social media over mijn tijdlijnscrol later op de dag, voel ik me daar niet veel beter door. Ik vergelijk mezelf met anderen (behalve dan de schattige filmpjes). “Die is al veel verder”. Fijn, weer dat stemmetje, terwijl ik altijd tegen iedereen zeg hoe TROTS je mag zijn op wat je al bereikt hebt. Als ik moe ben, hebben de stemmetjes trouwens allemaal extra ruimte om er te zijn, zoals je vast wel zult begrijpen haha :).

Ik ben wel trots op mezelf. Dat voel ik regelmatig en dat vier ik ook regelmatig. Maar soms zijn er van die dagen dat alles me overvalt. Dat ik mezelf lekker in zo’n negative spiraal naar beneden haal. Dat ik me afvraag of ik niet binnenkort “door de mand ga vallen” en dat mensen erachter komen dat ik “helemaal niet zo goed ben als ze dachten”. Misschien wel niet zo goed als ik zelf dacht. 

Ik verwacht namelijk van mezelf dat ik een superwoman ben.

Staat altijd aan. Is altijd vrolijk en positief. Is altijd declarabel. Bereikt meteen perfecte resultaten. Doet het in één keer goed. Groeit gestaag. Heeft geen angsten. Doet altijd wat ze belooft. Kan ondertussen ook nog vrijwilligerswerk doen. Zorgt ook nog voor de zieke buurman. Houdt haar huis perfect schoon. Is op de hoogte van de nieuwste marketingtools. Werkt aan zichzelf. Staat altijd goed op foto’s. Schrijft super waardevolle blogs. Houdt zich perfect aan de nieuwe wetgeving. Is altijd op tijd op locatie. Betaalt de reiskosten gewoon zelf, als extra service. Is de perfecte partner, vriendin, collega, dochter, kattenverzorgster en ondernemer.

Ja. Niet dus. Ik ben ook maar gewoon menselijk… En alles wat hieboven staat, kan ik prima in mijn hoofd rationaliseren. Maar dat betekent niet dat het daardoor makkelijker is om het te veranderen :).

De stemmetjes hebben we allemaal. De stemmetjes zijn er niet voor niks. Ik weet dat ze me willen beschermen. Beschermen tegen afwijzing, angsten, falen etc. Eigenlijk mag ik dankbaar zijn dat ze er zijn. Ze hebben me vroeger veel gebracht, maar nu zitten ze regelmatig in de weg. En daar werk ik dan ook hard aan, aan mijn eigen persoonlijke ontwikkeling :).

Ik mag de lat gaan verlagen voor mezelf, zodat er meer ruimte komt voor wat IK WIL. En dat, om ruimte te maken voor wat ik wil, vind ik nog veel lastiger dan alles wat ik hierboven heb gezet. 

Het ondernemerschap is de meest persoonlijke reis die er is. Daarom schrijf ik deze persoonlijke blogs. Omdat het niet allemaal rozegeur en manenschijn is. En omdat ik weet dat je in sommige stukken herkent.

Voel jij je ook een dag “mwa”? Nemen de stemmetjes in je hoofd je dag een beetje over? Erken dan de stemmetjes en weet dan dat er wel weer een betere dag komt :). Ik duik maar met een serie op de bank. Die advertentie die ik nog zou maken, komt morgen wel.

Liefs,

Ilaria