Home » Persoonlijk » #persoonlijke blog: als ondernemer sta je altijd blij op (of toch niet)

#persoonlijke blog: als ondernemer sta je altijd blij op (of toch niet)

door | 30 jun, 2018 | Persoonlijk

Vermoeidheid

Jarenlang was ik moe.

Het begon toen ik een minor voor mijn studie International Business Communication volgde in Valencia. Ik was perfectionistisch, wilde alles goed doen. Ik was daarnaast harstikke hooggevoelig en nam alle prikkels tot me. Ik zat op een Spaanse universiteit waar ik Spaanse presentaties gaf (ja, ik sta er zelf ook van te kijken als ik eraan terugdenk) in mijn beste Spaans. Af en toe met een paar Italiaanse woorden ertussendoor. Ik had allemaal nieuwe mensen ontmoet waar ik mee moest werken en dagelijks mee de hort op ging. De stad was nieuw voor me. Nieuw ritme. Nieuw alles dus….. Iedere dag ging ik uit mijn comfort zone. Dan is moeheid toch normaal? Maar om me heen zag ik mijn medestudenten met oneindig veel energie steeds maar weer uitgaan tot in de late uurtjes, als ik allang op bed lag.

Hoe moe ik was, wist ik pas toen ik een keer in mijn eentje ging shoppen op zaterdag. Ik was opeens zo moe dat ik geen idee meer had hoe ik thuis moest komen. De reis met de metro leek wel uren te duren en de laatste paar minuten naar huis lopen ook. Een paar maanden later – toen ik alweer terug was in Nederland – werd ik door een vriendin gedwongen om naar de dokter te gaan voor een bloedtest. Daaruit kwam dat ik Pfeiffer had. Dat was het begin van een lange reis rondom vermoeidheid. Ik had een stage gevonden voor mijn laatste half jaar universiteit en ik heb gewoon 32 uur gewerkt al die maanden. Waar anderen dagen op bed lagen met pfeiffer, ging ik gewoon door. Dat deed ik gewoon wel ff!

 

Zoektocht naar een oplossing

Ik functioneerde opzich wel, maar ik bleef moe. Ik snapte er niet zoveel van. Die pfeiffer moest nu toch wel over zijn? De stage liep over in een baan. Ik had het naar mijn zin maar werd nog steeds moe wakker. Ik Had geen idee van het bestaan van alle alternatieve therapeuten. Tot een vrouw me vertelde “oh zo herkenbaar, dat heb ik ook, je moet naar iemand die bioresonantie doet. Die kan je helpen.”. Daar kwam uit dat ik een candida infectie in mijn darmen had. Na 6 weken op een streng dieet was het weg en voelde ik me beter. Het ging eigenlijk best goed met me. En toen werd ik ondernemer!

 

Grenzeloos

Het begin van mijn reis als ondernemer… Dat is nu ongeveer 3 jaar geleden. Ik werkte mezelf over de kop, kende geen grenzen en toen voelde ik me weer moe. Toen bleek ik bijnieruitputting te hebben. Te lang te hard doorgerend… Mijn lichaam was overbelast. Logisch ook. Ik vond het ondernemerschap eigenlijk best zwaar. Leuk en zwaar tegelijk? Steeds ging ik weer uit mijn comfortzone. Dat gaf me een kick. Tegelijk maakte het me moe en kon ik soms echt mijn bed niet uit komen. Als de wekker ging voelde het regelmatig alsof er een vrachtwagen over me heen gereden was. Niet echt een lekkere start van de dag dus.

Even eerlijk…. Ik dacht dat het ondernemerschap ALTIJD leuk zou zijn. Als je eenmaal voor jezelf zou beginnen, dan zou het altijd leuk zijn toch? Dan zou werk aanvoelen als hobby. Dan zou je energie krijgen van alles wat je deed. Dan zou je voordat de wekker ging je bed uitspringen. Waarom voelde ik dat dan niet zo?

 

Illusie

Ik leefde in een illusie. Ik vond het leuk wat ik deed, maar ik was daarnaast mezelf zo voorbij gelopen dat soms dingen helemaal niet leuk waren. Dan was niks leuk, zelfs de leuke dingen niet. Ook privé dingen niet. Dan wilde ik gewoon slapen. Ik denk dat ik gedurende die periode ook wel een burnout gehad heb. Het beestje heeft nooit een naam gehad. Ik schommelde heel erg. Ik genoot van kleine dingetjes, en steeds als ik dacht dat het beter ging viel het me heel erg tegen dat ik weer zo moe was. Ik was bijna teleurgesteld in mezelf. Zeker in de winter had ik meer last van prikkelbaarheid en een kort lontje. Maar ook in de zomer was ik moe. Een weekend beter slapen en dan zou het alweer beter zijn, toch? Ik werd bang om moe te zijn. Er was niks zo erg dan ergens midden op de dag iets leuks doen, en dan halverwege zo moe zijn dat je alleen maar naar huis wilde om te slapen. Gelukkig hadden mijn vriend en familie er alle begrip voor, maar ik vond het vooral zelf heel vervelend. Ik wist gewoon niet hoe ik uit de vicieuze cirkel moest komen.

 

Onrealistisch

Ondertussen weet ik wel beter wat het probleem was. Twee dingen. Ten eerste had ik te hoge verwachtingen. Ten tweede probeerde ik ze ook nog waar te maken…… Ik wees mezelf af, omdat ik het soms gewoon even zwaar vond. Ik had toch alles? Een leuk huisje, een lieve kat, een vriend, was gezond, mijn bedrijf groeide, ik had toen nog een stabiel inkomen vanuit mijn baan, deed veel aan persoonlijke ontwikkeling….. Ik had “niks te klagen”. Ik probeerde een leven te leven wat niet realistisch was, want hee, het ondernemerschap is niet altijd leuk.

Ik gaf te weinig mijn grenzen aan. Was niet duidelijk genoeg. Ik wist eigenlijk niet eens waar mijn grenzen lagen… Ik zag mezelf niet, maakte mezelf onzichtbaar. Stapje voor stapje kwam ik vooruit en leerde ik hoe ik dit beter kon doen. Pas toen ik ging ondernemen werd ik me bewust van de hardnekkige patronen die ik mezelf had aangeleerd.

Ik was altijd beschikbaar. 24/7 bijna. Avonden, ook in het weekend. Ik deed alles om mijn bedrijf verder te laten groeien. Dat was toch normaal? Ondernemen was hard werken. Dat had ik ook uit mijn opvoeding geleerd. Mijn ouders hebben namelijk een restaurant. Het restaurant ging altijd voor. Met feestdagen, in vakanties, avonden, weekenden. Mijn ouders waren altijd aan het werk.

Ik had altijd stress en voelde me opgejaagd. Ik schaamde me daar ook wel een beetje voor en het voelt kwetsbaar om hier te delen dat ik ook maar gewoon wat deed… Ik werd onzeker van de andere ondernemers om mee heen. Alles leek zo licht en rooskleurig. Ik wist natuurlijk wel dat dat niet zo was, maar ik zag vooral “dat zij al waren waar ik nog niet was.” En wat me raakte was dat zij er ook nog lol in hadden.

 

Grenzen aangeven bij de paarden

Grenzen aangeven. Dat leerde ik pas bij de paarden. Ik deed de marketing voor Brenda, die werkt als therapeut met paarden bij 2Tango. Ik vond paarden geweldig. Ik wist dat ze gevoelig waren maar verder had ik eigenlijk geen idee. Ik kreeg een sessie cadeau en die was behoorlijk confronterend. Ik besloot meerdere sessies te volgen. Paarden zijn een prachtige spiegel voor hoe jij je grenzen aangeeft. In hun kudde is namelijk altijd een leider. Die zorgt ervoor dat ze veilig zijn. Als je met het paard in de bak staat bepaalt het paard heel snel – ben jij de leider, of ik? Ik was duidelijk niet de leider, maar de inzichten brachten me veel en ik werd steeds beter in het aangeven van mijn grenzen.

Ik vond het zo’n prachtige therapievorm dat ik zelf nu ook een opleiding doe. Wat dit je kan brengen kun je o.a. ervaren tijdens mijn zichtbaarheidsdag. Ik weet namelijk dat ik niet de enige ben, dat heel veel coaches en therapeuten ook met deze thema’s worstelen. Angst voor afwijzing was altijd aanwezig. Ook wilde ik het heel graag GOED doen. Ik sprong meteen op als iemand me nodig had. Dat doe je toch voor je klanten? Ondertussen werkte ik bijna altijd. Ik wist ook niet meer wat ik verder nog leuk vond om te doen. Ik had er simpelweg al zolang niks meer aan gedaan.

Ik in het midden

Begin dit jaar, tijdens de eerste opleidingsdag met de paarden bij 2Tango moest je een intentie neerzetten voor jezelf. Ik stelde mezelf als doel om MEZELF in het middelpunt van mijn eigen leven te zetten. Ik voelde zo sterk dat dit is wat ik wilde. Nu, 6 maanden later, voel ik dat het echt goed met me gaat. En daar ben ik trots op.

Wat nog steeds soms wel veel energie van me kost, is dat ik snel groei. Als ondernemer ga je toch steeds weer uit je comfort zone. Dat past ook bij me. Ik zie kansen als ze voorbij komen en pak ze aan. Daar word ik ook blij van. De afgelopen maanden ben ik onwijs gegroeid met mijn bedrijf en sinds een paar maanden ben ik fulltime ondernemer. Ook die stap heeft me veel rust gegeven terwijl ik dat in eerste instantie niet had verwacht.

Meer rust

Een paar weken geleden heb ik een ereader gekocht. Nu gun ik het mezelf regelmatig om te gaan zitten met een boek. Of om te niksen. Of om Netflix te kijken. Ik werk nog wel ‘s avonds, maar stop eerder. Ik voel meer rust. Ik werk de weekenden niet of weinig, ook een beetje afhankelijk van wat de planning is. Ik gun het mezelf om soms uit te slapen als ik dat nodig heb…. Kortom: ik zorg veel beter voor mezelf.

Uiteraard blijft dit een thema voor me, het aangeven van mijn grenzen en het nemen van rust voor mezelf. Ik heb ondertussen ook geaccepteerd dat het ondernemerschap gewoon is hoe het is. Dat het prachtig is en helemaal geweldig, maar dat het niet altijd leuk is. Dat het ok is als ik een off-day heb en dat ik soms gewoon de dekens over mijn hoofd wil trekken en de hele dag wil blijven liggen.

Ik neem mezelf serieus. Dat voelt goed. Ik neem mijn klanten ook serieus uiteraard, maar besef me ook dat ze minder aan me hebben als ik zelf niet lekker in mijn vel zit. Alles is energie.

Het ondernemerschap is een ontdekkingsreis die nooit ophoudt. De reis naar jezelf.

Ik hoop dat je geniet van jouw reis <3

 

Liefs,

Ilaria

Gerelateerde artikelen

1 Reactie

  1. Marcel

    Hoi Ilaria,

    Top wat jij je aan ontwikkeling hebt gegeven. Daar moest is ik wat ouder voor worden. Bedankt voor het delen.
    Ondertussen geniet ik steeds meer van de reis.
    hartelijke groeten, Marcel

    Reageer

Verzend een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Tweet
Share
Share
Pin