Als ik dit schrijf is het 22:00 uur. Ik heb net 40 minuten buiten gewandeld in de hoop om Luca (nu 13 maanden oud) in slaap te krijgen in de kinderwagen. Ik zie dat hij moe is, maar toch kan hij niet slapen. Nu is Erwin, mijn partner, nog maar een rondje lopen buiten… Ik vraag me ondertussen af wat we verkeerd hebben gedaan. Hij heeft zijn laatste dutje te laat gedaan, ja. Hij is ook verkouden. Ligt het daar misschien aan? Of aan die tandjes? Of aan een sprong?
Het is al twee weken dikke drama ’s avonds. Gisteren was hij om 23:15 nog wakker, en kotste hij alles onder. Huilen, douchen, een nieuwe poging en om 23:45 lag hij in bed. En wij dus ook… Ik voel irritatie, machteloosheid, frustratie, teleurstelling, tegelijk ook acceptatie, en nog veel meer. Een diepe zucht, dan maar. Hij doet het ook niet om ons te pesten.
In deze blog wil ik mijn eerlijke ervaring met je delen over de combinatie van het moederschap en het ondernemerschap.
Ik weet nog dat er soms coaches en therapeuten bij me kwamen die iets zeiden als “ik kon dit en dit niet doen, want mijn kinderen….” Of “ik wilde graag, maar het is niet gelukt, want mijn baby….” Ik weet nog dat ik toen altijd dacht “Ja sjonge, je moet gewoon prioriteiten stellen. Je moet je bedrijf wel serieus nemen, hoor!”
Ondertussen, nu Luca een jaar is, weet ik beter. Ik weet hoe kinderen je tijd op slokken, wat de reden daarvan ook is (en wij hebben er pas één…). Ik weet hoe ze altijd de eerste plek krijgen, omdat ze je hulp nodig hebben. Ik weet hoe moe je soms bent, en dat je dan echt geen zin meer hebt om nog iets voor je bedrijf te doen, ook al is het iets wat je eigenlijk heel leuk vindt.
Ik heb het afgelopen jaar als best zwaar ervaren. De bevalling was pittig, maar ik heb vooral de roze wolk in de eerste weken gemist. Ik vroeg me oprecht af hoe ik het voor mezelf zo rooskleurig heb kunnen maken. Ik dacht dat het allemaal wel mee zou vallen en had geen idee wat me te wachten stond. Hoe kan je dat ook weten? Je hebt werkelijk waar geen idee, al heb je nog zoveel boeken gelezen over het moederschap.
Een tijdje heb ik me verzet tegen het moederschap – dit was niet waar ik voor getekend had. Waar was mijn energie? Mijn plezier? Mijn passie? Hoe kon ik ooit nog ondernemen, zoals ik dat eerder deed? En… wat deed een kind in godsnaam met mijn geheugen? Hoezo vergat ik opeens letterlijk alles?
Ondertussen komt mijn vriend binnen en hoor ik Luca huilen. Weer niet gelukt dus. Even incasseren…. En dan maar weer een nieuw plan verzinnen. Uiteindelijk gaat hij slapen, we weten alleen nog niet hoe en wanneer.
Dat is ook wat het afgelopen jaar me gebracht heeft. Na het gevecht tegen het nieuwe leven, kwam er ruimte voor iets anders. Zachtheid. Letterlijk. Ik kon niet meer hard werken. Niet meer zoals vroeger. Er moest iets veranderen. Sterker nog, het veranderde vanzelf. Dat ging ook ten koste van veel dingen: mijn klanten moesten bijvoorbeeld langer wachten (dansje voor je geduld!!! Nog steeds!). Sommigen vergat ik gewoon te antwoorden. Het ging ten koste van mezelf, want de tijd die ik over had schoot ik toch nog vaak even snel achter de computer. Het ging ten koste van mijn relatie. We hadden allebei een kort lontje (en nog steeds regelmatig). Gelukkig kwamen wel uiteindelijk wel weer tot elkaar, maar poe. Ik heb ook ondervonden dat een “liefde” een “werkwoord” is.
En waar het eerst voelde als iets wat me overkwam, begin ik nu echt voor dit leven te kiezen. Het leven waar ik ’s avonds niet meer werk, maar dingen doe met Luca. Het leven waarin ik niet meer uitslaap, en moe ben, maar waarin ik wel naast hem wakker word om 06:30. En hij me dan wel meteen een grote lach bezorgt (die compenseert het slaaptekort. Please, vraag me niet of hij al door slaapt…).
Als je me al langer volgt, weet je wellicht dat mijn vader net voor de bevalling is overleden. Hij heeft, samen met mijn moeder, meer dan 35 jaar een Italiaans restaurant gehad. Dat restaurant bestond al toen ik geboren werd. Toen ik vroeger klein was zei hij altijd “ikke benne altijd aan die werk, ikke hebbe niet genoeg tijd voor jullie.” (Hij is Italiaans. Bedenk je het accent even :)). Het leek alsof hij het niet zag als een keuze, maar als iets wat hem overkwam. Soms zei hij er zelfs “sorry” voor. Het restaurant van mijn ouders ging altijd voor. Dat was voor hem een vorm van liefde. Ook heb ik hem vaak horen zeggen “ikke werke voor jullie.”. Hij vond het belangrijk om een potje te sparen voor “later”. Maar later… dat kwam dus niet.
Zijn overlijden heeft veel impact op mij. Logisch natuurlijk, je hebt immers maar één vader. Ik wilde graag wél tijd maken. Werken en mijn bedrijf op de tweede plek zetten, ook al is het voor mij eigenlijk veel makkelijker om het op de eerste plek te zetten.
En nu, een jaar verder, kan ik zien dat ik mijn leven wel zo inricht als ik graag zou willen: mijn gezin op de eerste plek. En de rest komt daarna.
Dat gaat niet altijd over rozen natuurlijk… Ik voel nog steeds frustratie soms en heb nog regelmatig – als ik eerlijk ben – heimwee naar mijn “vroegere leven”.
In de praktijk betekent dat dat ik nu minder werk (we werken allebei 4 dagen, maar “vroeger” werkte ik er wel 5 en dan ook nog vaak in het weekend en ’s avonds), en dus op het moment ook minder omzet.
Het afgelopen jaar had ik grote plannen met mijn bedrijf, maar dat is er eigenlijk allemaal niet van gekomen. De komende periode staat voor mij wel in het teken van groei van mijn bedrijf.
Dingen die ik graag wil:
> Omzet verhogen
Dat betekent kijken hoe ik de omzet (en winst) weer hoger kan krijgen, zonder dat ik daar meer voor hoef te werken.
> Mijn klanten beter helpen
Misschien ligt het aan mij, maar ik heb het idee dat ik mijn klanten eerder beter hielp. Misschien heb ik nu duidelijkere grenzen? Daar is opzich niks mis mee.
> Een groter team & dingen uitbesteden
Om ze beter en sneller te helpen, wil ik ook bouwen aan een groter team om me heen. Ik begon een paar jaar geleden met een stagiaire, en ondertussen werk ik al een paar jaar met een zzp’er als ondersteuning. Zij gaat helaas binnenkort stoppen, dus ik ben nu bezig met het zoeken van een of twee nieuwe ondernemers die me hierbij kunnen ondersteunen. Een leuke zoektocht, en ook heel spannend! Op deze manier kan ik wel doen wat ik graag wil voor mijn klanten, maar hoef ik het niet allemaal meer zelf te doen.
> Meer focus op groepen
Ik voel al een tijdje dat ik graag meer focus wil op groepen. Ook iets dat een beetje is ingekakt sinds ik zwanger werd. Ondertussen ben ik gestart met een eerste marketingprogramma met de paarden, een programma van 3 maanden in een klein groepje. Het groepsproces is onbetaalbaar! Voor herhaling vatbaar dus na de zomer (data komen binnenkort online). 🙂
Nu, na een jaar, voel ik dat er ook weer ruimte is voor nieuwe ontwikkelingen binnen mijn bedrijf. Fijn!
Waar ik eerst ook regelmatig jaloers was op jonge moeders in loondienst (vaderschapsverlof, doorbetaald krijgen tijdens je zwangerschapsverlof, je ziek kunnen melden tijdens je zwangerschap etc) kan ik ook zien wat het ondernemerschap me brengt: de flexibiliteit om mijn week zo in te richten als ik wil.
Voor iedereen die nu een of meerdere (jonge) kinderen heeft, en onderneemt – I feel you! Ik snap echt dat het lastig is om dingen gedaan te krijgen en dat je kindje(s) voor gaat. Punt. En toch geloof ik dat het naast elkaar kan bestaan :). Ook als je nog een baan hebt. Het nodigt je uit om “gewoon te doen” en niet te focussen op de perfectionistische details ;).
Ben je zelf ondernemer én moeder? Ik ben benieuwd hoe jij de combinatie ervaart! Voel je vrij om me terug te mailen!
Ohhhh en…. Net nog een rondje gewandeld en…. Ondertussen is het 23:00 uur. Hij. Slaapt!!!! Woehoe!
Een hele fijne dag gewenst!